Κυριακή μεσημεράκι. Μόλις τσάκισες το ψητό σου, έχεις κάνει και τη λάντζα σου και φλερτάρεις με την ιδέα να πας να την πέσεις για μεσημεριάτικη siesta, γιατί η εβδομάδα που τελειώνει ήταν δύσκολη και χρειάζεσαι τόνους ξεκούρασης να υποδεχτείς την αυριανή ημέρα. Ο καλός σου δεν ακολουθεί. Προτιμά να χωνέψει σόλο στον καναπέ κάνοντας ζάπινγκ. Τον αποχαιρετάς, οδεύεις εις τα ενδότερα και καταρέεις πριν προλάβεις να βγάλεις τις παντόφλες σου.

Δεν βλέπεις συνήθως όνειρα, ούτε πιστεύεις στον συμβολισμό τους. Έτσι όμως που έφαγες μάλλον φαίνεται ότι δεν τα γλυτώνεις… Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι περισσότεροι εφιάλτες σου ξεκινούν κατεβαίνωντας μία σπιροειδή σκοτεινή μεταλλική σκάλα που τρίζει, σε όλους πρωταγωνιστεί ένα πολιτικό πρόσωπο και όλοι τελειώνουν με ένα αδέσποτο σκυλί να δαγκώνει τη γάμπα σου. Σφιχταγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου, λοιπόν, κι αρχίζεις να κατεβαίνεις τη γνωστή σκαλίτσα…

Στρίγγλες τσαμπούνες κι υστερικοί ζουρνάδες σου παίρνουν τα αυτιά. Άνθρωποι ξεσηκώνονται σε χορούς κυκλωτικούς. Σε τυφλώνουν τα φλουριά τους που κουνιούνται ρυθμικά αντανακλώντας το φως της μέρας. Δεξιά σου μπουραζάνες. Αριστερά σου σεγκούνια. Σ΄ αρπάζει αυτός που σέρνει τον χορό – φέρνει λιγο στον Κώστα Ζουράρη αλλά δεν δίνεις σημασία – κι αρχίζεις να λυγιέσαι σαν γερακίνα πριν καλά καλά το καταλάβεις. Δεν έμελλε να κοιμηθείς αυτό το μεσημέρι… Σ’ αρπάζει ένα τσοπανόσκυλο από τη γάμπα, χάνεις τα βήματα και ξυπνάς βίαια με το κεφάλι καζάνι, με μία ελαφριά εφίδρωση στο μέτωπο και με μία υποψία παλινδρόμησης στο φάρυγγα. “Μάλλον παράφαγα” συλλογίζεσαι. Στέκεσαι λίγο καθιστή στην άκρη του κρεβατιού. Μα γιατί δεν σταματούν οι τσαμπούνες; Μήτε τα νταούλια, μητε οι ζουρνάδες…;.

Ο ήχος σε οδηγεί στο σαλόνι όπου βρίσκεται κι ο σκηνοθέτης του εφιάλτη σου. “Αετομηλίτσα Ιωαννίνων! Έλα, έλα…” σε προσκαλεί στον καναπέ ο καλός σου συντονισμένος στην ΕΡΤ3 έτοιμος να σφυρίξει κλέφτικα. Μαζί με εσένα ξύπνησαν κι οι παιδικές του αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στο χωριό με τα ξαδέρφια του. Άλλο ένα επεισόδιο “Κυριακή στο χωριό” μόλις είχε ξεκινήσει. Παρκάρεις τον ενθουσιασμο του με ένα “Χαμήλωσέ το λίγο…” και ελπίζεις για καμια σόδα στο ψυγείο. Ευτυχώς το ψυγείο σου δεν σε πρόδωσε και ήδη νοιώθεις με την πρώτη γουλιά καλύτερα.

Σωπαίνουν οι τσαμπούνες, σωπαίνουν κι οι ζουρνάδες, παραμερίζουν κι οι Αετομηλιτσιώτες. Ήρθε η ώρα της κυρά Βαγίτσας που ντύθηκε, στολίστηκε, φόρεσε και τα κυριακάτικά της και στηθηκε μπροστά από το φακό να σου εκμυστηρευτεί τα μυστικά του καλού φύλλου που μόνο εκείνη ξέρει – άλλη δεν ζύμωσε ποτέ στο χωριό…καταλαβαίνεις τώρα.

Το ξέρω ότι δεν ταυτίζεσαι και πολύ με την κυρά Βαγίτσα. Εσύ είσαι η νέα γυναίκα, που θα καπνίζεις και θα σφυρίζεις, που λέει και το τραγούδι. Εσύ είσαι η Καρέζη στο “Δεσποινίς Διευθυντής”. Εσύ ξυπνάς το πρωί και ρουφάς δυο Malboro για να ισιώσεις πριν πεις καλημέρα σε άνθρωπο. Δεν ανεβαίνεις τον Γράμμο με το μουλάρι να μαζέψεις ξύλα, ούτε ζυμώνεις δέκα κιλά αλεύρι στη λεκάνη της μπουγάδας να κοπιάσουν οι απανταχού Αετομηλιτσιώτες. Σε νοιώθω. Αλλά δεν νομιζεις ότι πέρασε ικανός χρόνος από τότε που πρωτοέβρασες το πρώτο σου αυγό, από τότε που στράγγισες την πρώτη σου μακαρονάδα, από τότε που έψησες το πρώτο σου κοτόπουλο για να “ζυμωθείς” με νέες εμπειρίες; Αφού σ’ αρέσει η μαγειρική. Αν δεν σ’ άρεσε δεν θα με διάβαζες…

Μην σε κομπλάρει η κυρά Βαγίτσα που ανοίγει τα φύλλα σαν σεντόνια, σχεδόν διαφανή, να τα πάρει ο Σπαθάρης να προβάλλει τον Μέγα Αλέξανδρο και το καταραμένο φίδι. Εσύ θα ακούσεις εμένα. Και το φύλλο σου θα ανοίξεις, και την πίτα σου θα φουρνίσεις και μια χαρά θα διατηρήσεις στο ακέραιο το προφίλ της famme fatale, μη μου αγχώνεσαι. Να, σαν να σε βλέπω. Με το σατέν το ρομπάκι σου, να πιάνεις τα μαλλιά σου ένα χαλαρό κότσο με το στυλό από την αντζέντα σου, να βάζεις μια μαλαγουζιά να σε συντροφεύει – όπως κάνεις πάντα όταν μαγειρεύεις – και να αρχίζεις τα ζυμώματα. Βάλε και τον δισκο του Θανάση “Στην Ανδρομέδα και στη γή” να παίζει – βασικό συστατικό επιτυχίας για πίτες – και σε μία ωρίτσα από τώρα θα τρως κάτι χειροποίητες πιτες, μα κάτι χειροποίητες πίτες…

Ας απλοποιήσουμε όμως λίγο τα πράγματα. Ξέχνα το δίμετρο πλάστη της κυρά Βαγίτσας. Ούτε εγώ χρησιμοποιώ τέτοιο. Ξέχνα και τα χάλκινα σφυρήλατα σινιά της πενήντα πόντους διάμετρο. Εσύ θα φτοιάξεις για αρχή ατομικές πίτες στη λαμαρίνα του φούρνου σου. Ακολούθησε τις οδηγίες της συνταγής για τη ζύμη. Κόψε ένα μπαλάκι στο μέγεθος ενός μανταρινιού. Λίγο αλευράκι στον πάγκο σου, λίγο αλευράκι στο ζυμαράκι σου και ξεκίνα με ένα πλάστη χειρός – με έχει σώσει το μαραφέτι αυτό – να ανοίξεις ένα ακανόνιστο σχήμα φύλλου. Ότι βγει. Κύκλος, πολύγωνο, τετράγωνο… Μη δώσεις σημασία. Προσπάθησε μόνο να μην βγει πολύ χοντρό. Αν κολλάει κατά το άνοιγμα στον πλάστη αλεύρωσέ το ελαφρώς.

Διάλεξε τη γέμιση που σου αρέσει. Εγώ σήμερα λαχτάρισα ζαμπονοτυρόπιτα με σάλτσα ντομάτας και γλυκιά πιπεριά. Βάλε στο κέντρο τη γέμιση και ξεκίνα να διπλώνεις τα φυλλα προς τα μέσα σχηματίζοντας ένα πολύγωνο. Άσε και μια μικρή τρυπούλα στο κέντρο να εξατμίζονται τα υγρά της γέμισης – έτσι θα κάνεις πάντα αν είναι πολύ υδαρή. Κάνε αν έχεις όρεξη και μερικές ανθοτυροκουλουρίτσες. Άνοιξε το μανταρινάκι σου με τον πλάστη λίγο πιο μακρόστενο και βάλε κατά μήκος τη γέμιση. Τύλιξε τη σαν φλογέρα, στρίψε τη ελαφρώς και κάνε ένα σαλίγκαρο. Εγώ θερμαίνω στα μικροκύματα λίγο πρόβειο βούτυρο με ελαιόλαδο και με αυτό λαδώνω τη λαμαρίνα και τις πίτες πριν τις φουρνίσω. Καλή επιτυχία!

“Μαμά…τι θα φάμε σήμερα;” Ήξερα. Μύριζε όλο το σπίτι εξάλλου. Έτσι ρωτούσα. Προλόγιζα την γκρίνια μου. “Έλα βόηθαμε να στρώσουμε το τραπέζι κι άσε τις ερωτήσεις”, μου έκοβε τη φόρα γιατί κι εκείνη ήξερε τι θα επακολουθούσε. Δεν έκανε πρώτη φορά γόπες άλλωστε. Με είχε μάθει πια. “Πάλι γόπες;”, ξύνιζα εγω τα μούτρα μου. “Αυτό έχουμε αυτό θα φάμε. Πήγαινε τα ποτήρια μέσα”. “Άλλα ψάρια δεν υπάρχουν;”, η μουρμούρα συνεχιζόταν. “Όχι δεν υπάρχουν” με φλόμωνε στα παραμύθια για να μη μαρτυρήσει ότι τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν μπαρμπούνια και κουτσομούρες. “Σκέτες πάλι;” “Ναι, σκέτες. Και σαλάτα ντομάτα.” Έστρωνα το τραπέζι με τα μούτρα μου τσαλακωμένα από την γκρίνια. Με κάθιζε δίπλα της για να με έχει του χεριού της, φιλέταρε τις ψημένες γόπες και με μπούκωνε να σωπάσει τη διαμαρτυρία μου. Κάποια στιγμή, μετά την τρίτη γόπα εγω θα πνιγόμουν δήθεν απο κόκκαλο και θα την έπεφτα στην ψίχα του ψωμιού να σωθώ από βέβαιο πνιγμό και να χορτάσω την πείνα μου.

Από τότε πέρασε σχεδόν μία εικοσαετία. Τα οικονομικά βελτιώθηκαν. Η μάνα μου ούτε να ακούσει πλεον για γόπες. Της μυρίζουν λέει. Κι εγω στρώνω το δικο μου τραπέζι σήμερα. Γόπες ψητές. Σκέτες. Και σαλατα ντομάτα. Μόνη γαρνιτούρα μια γλυκόπικρη παιδική ανάμνηση. Αυτο κι αν είναι 20-year-challenge… Την ψαριά αυτή μας την χάρισε ο Αχμετ. Αιγύπτιος γείτονας και φίλος. Τον προμηθεύουν συμπατριώτες του που κάνουν μεροκάματα στα ψαροκάϊκα της Σαλαμίνας. Μπήκε στην αυλή με τα χέρια βαριά από τις σακούλες μα με την καρδιά γεμάτη από την χαρά της προσφοράς και μας τις άφησε. Αγοράζει συχνά πυκνά 3-4 κιλά γόπες φρεσκοψαρεμένες, απευθείας απο το καΐκι. Τις καθαρίζει και τις καταψύχει σε μερίδες και τρώει έτσι φρέσκο ψάρι μια φορά την εβδομάδα. “Ο Άχμετ αν και φτωχικά, προσπαθεί να ζει ποιοτικά” παρατήρησε ο φίλος μου. Το ίδιο μάλλον προσπαθούσε κι η μάνα μου, σκέφτηκα. Είδα τη γόπα με άλλο μάτι…

Το ψαράκι λοιπόν της φτωχολογιάς, με τις χρυσές ράβδους στα πλεύρα και το μάτι το βοϊδίσιο, εξού κι η επίσημη ονομασία της ‘Βόωψ’, μαζί με τα λοιπά ψάρια της οικογένοιας σπαριδών, σάλπες, σαργούς, κλπ, είναι ψαράκι διεμφυλικό εκ φύσεως. Οι θηλυκές γόπες μόλις ωριμάσουν αλλάζουν φύλο. Γίνονται αρσενικές για να καταφέρουν να αναπαραχθούν και να διαιωνίσουν το είδος τους. Ιδιαίτερο ψαράκι, λοιπόν, η γόπα, από κάθε πλευρά, που αξίζει να βγεί από το περιθώριο και να μπει στους φούρνους μας – μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κατέβασε τη συνταγή να δεις πως τη ψήνω εγώ. Καλή επιτυχία!

Σήμερα δεν είναι το Σάββατο που θα καταπιείς τα χιλιόμετρα με τον βηματομετρητή στον καρπό. Ούτε το Σάββατο που θα πάρεις την κολλητή με εσπρέσσους στο χέρι για περαντζάδες στους εμπορικούς δρόμους της πόλης, να χαζέυετε την ανοιξιάτικη κολεξιόν. Σήμερα δεν είναι επίσης το Σάββατο που θα αρματωθείς με λαχανικά και φρούτα από τη λαική αγορά της γειτονιάς σου. Σήμερα είναι το Σάββατο που θα παρακαλούσες μέχρι κι ο τετράποδος φίλος σου να σηκωνόταν στα πίσω του πόδια και να άδειαζε την κύστη του στη λεκάνη της τουαλέτας σου.

Βρέχει α-στα-μά-τη-τα!

Όμως μη μου μελαγχολησεις. Γιατί αν κι εσύ όπως κι εγω είσαι emotional eater και πιστεύεις ότι η σημερινή μουνταδα προσφέρεται ως τέλειο άλλοθι για να αναζητήσεις τη θαλπωρή σε υδατάνθρακες και λιπαρά, σου χω συνταγάρα. Σπαγγέτι Tetrazzini με κοτόπουλο και μανιτάρια.

Το ξερω ότι έχει μπει Απρίλης και προετοιμάζεις την καλοκαιρινή σου σιλουέτα. Σε καταλαβαίνω. Κι εγώ όπως κι εσύ τρέχω σαν χάμστερ σε διαδρόμους γυμναστηριων και προπονω το πυελικό μου εδαφος οριζοντιωμένη σε στρώματα πιλάτες. Άλλά το ψυχοπλάκωμα το σημερινό δεν παλεύεται με γιαούρτι και βρωμη, ούτε με πρασινη σαλάτα και ξερακιανή πρωτεΐνη. Σήμερα η ζωή έχει νόημα μόνο πάνω από ένα πυρεξ με σπαγγέτι φούρνου με κρεμώδη σάλτσα τυριού, ζουμερές μπουκιές κοτόπουλου, πλούσια γεύση μανιταριών και χρυσαφένια κρούστα ψωμιού.

Μην γελαστείς και το σερβίρεις στην παρέα ως ιταλική γκουρμεδιά με προφορά Lucio Dalla. Είναι αμερικάνικη συνταγή και χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Αμερικανιά μεν, με ιταλίδα όμως μούσα. Η Louisa Tetrazzini, ιταλίδα σοπράνο διεθνούς φήμης, μια βροχερή Πρωτοχρονιά του 1910 – εντάξει, μπορεί και να μην ηταν βροχερή, έτσι το είπα για να σετάρω το σκηνικό – θάμπωσε το κοινό του San Francisco και τον σεφ του ξενοδοχείου που διέμενε, για να βρεις εσυ σήμερα την παρηγοριά που χρειάζεσαι. Τον σεφ δεν τον θυμάται με σιγουριά κανείς, το Λουιζάκι όμως πέρασε στην ιστορία. Έκτοτε η συνταγή έχει παραλλαχθεί, όπως κάθε συνταγή του περασμένου αιώνα, πολλάκις. Αυτή είναι η δική μου παραλλαγή. Καλή επιτυχία!

Όπως μπορείς να καταλάβεις και από το logo λατρεύω το σκόρδο. Όχι δεν είναι μαργαρίτα αυτό πάνω από το Miss Casserole, κατάλαβες λάθος. Ούτε μανταρίνι. Ούτε ρόδα ποδηλάτου – τα έχω ακούσει όλα αυτές τις μέρες. Κόψε ένα ολόκληρο κεφάλι σκόρδου οριζόντια στη μέση και κοιτα το. Με τι σου μοιάζει; Σωστά! Με το logo μοιάζει. Κι αφού το έκοψες στη μέση, πέτα το στο φούρνο σε μία λαμαρίνα με λαδόκολλα, ράντισε το με λάδι, αλάτι, πιπέρι και φτιάξε κι εσύ μία πάστα σκόρδου.

Όχι δεν θα ανάψεις φούρνο για ένα κεφάλι σκόρδο. Το ξέρω ότι έχεις οικολογική συνείδηση. Θα είχε νόημα να το κάνεις για τριάντα κεφάλια σκόρδο, όπως έκανε η τρελή blogger που σου γράφει, γιατί απλά το χει κορώνα στο κεφάλι της. Αλλά αν δεν έχεις σκοπό να σκουπίζεις τα δάκρυά σου και να φυσάς τη μύτη σου από την αψάδα όσο αυτό ψήνεται, μη το κάνεις. Αν δεν θες να αερίζεις το σπίτι σου δυο μερόνυχτα για να ξεμυρίσει ο καναπές σου, ο φίλος σου, μέχρι και το σκυλί σου, επίσης μην το κάνεις. Αν θες να κλειδώσεις έξω από τ’ αρχοντικό σου όμως στοιχειά, σατανάδες και κάθε δαιμόνιο κάνε το. Έλα αστειεύομαι… Δεν είμαι προληπτική, αλλά εσύ που δεν το αγαπάς το σκόρδο, να ξέρεις ότι ίσως να βάζεις τη ζωή σου σε μεταφυσικές περιπέτειες. Εντάξει, εντάξει το κόβω εδώ. Με χαζοαπειλές δεν θα αγαπήσεις το σκόρδο. Με αυτή την πάστα όμως υπάρχει μία πιθανότητα.

Όσο οδοστρωτήρας είναι το ωμό σκόρδο, τόσο φίνο και ντελικάτο είναι αυτό το σιγοψημένο. Σκέτη καραμέλα. Με την πάστα αυτή θα αρωματίζεις πουρέδες, μπεσαμέλ, βινεγκρετ, το λαδάκι που καις τα μακαρόνια σου, θα φτιάξεις το δικό σου σκορδοβούτυρο, σκορδόψωμα… Θα φιλάς κι όποιον αγαπάς με λιγότερο δισταγμό! Δεν είσαι για μπελάδες; Κανένα πρόβλημα. Ξέχνα τα τριάντα σκόρδα που σού λεγα. Ψήσε δύο κεφάλια, όταν λαχταρίσεις κοτόπουλο με πατάτες. Στρίμωξε τα σε μια γωνιά μέσα στο ταψί τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο. Καλή επιτυχία!