Ατομικές ζαμπονοτυρόπιτες κι ανθοτυρόπιτες.

… Το ξέρω ότι δεν ταυτίζεσαι και πολύ με την κυρά Βαγίτσα. Εσύ είσαι η νέα γυναίκα, που θα καπνίζεις και θα σφυρίζεις, που λέει και το τραγούδι. Εσύ είσαι η Καρέζη στο “Δεσποινίς Διευθυντής”. Εσύ ξυπνάς το πρωί και ρουφάς δυο Malboro για να ισιώσεις πριν πεις καλημέρα σε άνθρωπο. Δεν ανεβαίνεις τον Γράμμο με το μουλάρι να μαζέψεις ξύλα, ούτε ζυμώνεις δέκα κιλά αλεύρι στη λεκάνη της μπουγάδας να κοπιάσουν οι απανταχού Αετομηλιτσιώτες …

Κατέβασε τη συνταγή Λήψη

Κυριακή μεσημεράκι. Μόλις τσάκισες το ψητό σου, έχεις κάνει και τη λάντζα σου και φλερτάρεις με την ιδέα να πας να την πέσεις για μεσημεριάτικη siesta, γιατί η εβδομάδα που τελειώνει ήταν δύσκολη και χρειάζεσαι τόνους ξεκούρασης να υποδεχτείς την αυριανή ημέρα. Ο καλός σου δεν ακολουθεί. Προτιμά να χωνέψει σόλο στον καναπέ κάνοντας ζάπινγκ. Τον αποχαιρετάς, οδεύεις εις τα ενδότερα και καταρέεις πριν προλάβεις να βγάλεις τις παντόφλες σου.

Δεν βλέπεις συνήθως όνειρα, ούτε πιστεύεις στον συμβολισμό τους. Έτσι όμως που έφαγες μάλλον φαίνεται ότι δεν τα γλυτώνεις… Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι περισσότεροι εφιάλτες σου ξεκινούν κατεβαίνωντας μία σπιροειδή σκοτεινή μεταλλική σκάλα που τρίζει, σε όλους πρωταγωνιστεί ένα πολιτικό πρόσωπο και όλοι τελειώνουν με ένα αδέσποτο σκυλί να δαγκώνει τη γάμπα σου. Σφιχταγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου, λοιπόν, κι αρχίζεις να κατεβαίνεις τη γνωστή σκαλίτσα…

Στρίγγλες τσαμπούνες κι υστερικοί ζουρνάδες σου παίρνουν τα αυτιά. Άνθρωποι ξεσηκώνονται σε χορούς κυκλωτικούς. Σε τυφλώνουν τα φλουριά τους που κουνιούνται ρυθμικά αντανακλώντας το φως της μέρας. Δεξιά σου μπουραζάνες. Αριστερά σου σεγκούνια. Σ΄ αρπάζει αυτός που σέρνει τον χορό – φέρνει λιγο στον Κώστα Ζουράρη αλλά δεν δίνεις σημασία – κι αρχίζεις να λυγιέσαι σαν γερακίνα πριν καλά καλά το καταλάβεις. Δεν έμελλε να κοιμηθείς αυτό το μεσημέρι… Σ’ αρπάζει ένα τσοπανόσκυλο από τη γάμπα, χάνεις τα βήματα και ξυπνάς βίαια με το κεφάλι καζάνι, με μία ελαφριά εφίδρωση στο μέτωπο και με μία υποψία παλινδρόμησης στο φάρυγγα. “Μάλλον παράφαγα” συλλογίζεσαι. Στέκεσαι λίγο καθιστή στην άκρη του κρεβατιού. Μα γιατί δεν σταματούν οι τσαμπούνες; Μήτε τα νταούλια, μητε οι ζουρνάδες…;.

Ο ήχος σε οδηγεί στο σαλόνι όπου βρίσκεται κι ο σκηνοθέτης του εφιάλτη σου. “Αετομηλίτσα Ιωαννίνων! Έλα, έλα…” σε προσκαλεί στον καναπέ ο καλός σου συντονισμένος στην ΕΡΤ3 έτοιμος να σφυρίξει κλέφτικα. Μαζί με εσένα ξύπνησαν κι οι παιδικές του αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στο χωριό με τα ξαδέρφια του. Άλλο ένα επεισόδιο “Κυριακή στο χωριό” μόλις είχε ξεκινήσει. Παρκάρεις τον ενθουσιασμο του με ένα “Χαμήλωσέ το λίγο…” και ελπίζεις για καμια σόδα στο ψυγείο. Ευτυχώς το ψυγείο σου δεν σε πρόδωσε και ήδη νοιώθεις με την πρώτη γουλιά καλύτερα.

Σωπαίνουν οι τσαμπούνες, σωπαίνουν κι οι ζουρνάδες, παραμερίζουν κι οι Αετομηλιτσιώτες. Ήρθε η ώρα της κυρά Βαγίτσας που ντύθηκε, στολίστηκε, φόρεσε και τα κυριακάτικά της και στηθηκε μπροστά από το φακό να σου εκμυστηρευτεί τα μυστικά του καλού φύλλου που μόνο εκείνη ξέρει – άλλη δεν ζύμωσε ποτέ στο χωριό…καταλαβαίνεις τώρα.

Το ξέρω ότι δεν ταυτίζεσαι και πολύ με την κυρά Βαγίτσα. Εσύ είσαι η νέα γυναίκα, που θα καπνίζεις και θα σφυρίζεις, που λέει και το τραγούδι. Εσύ είσαι η Καρέζη στο “Δεσποινίς Διευθυντής”. Εσύ ξυπνάς το πρωί και ρουφάς δυο Malboro για να ισιώσεις πριν πεις καλημέρα σε άνθρωπο. Δεν ανεβαίνεις τον Γράμμο με το μουλάρι να μαζέψεις ξύλα, ούτε ζυμώνεις δέκα κιλά αλεύρι στη λεκάνη της μπουγάδας να κοπιάσουν οι απανταχού Αετομηλιτσιώτες. Σε νοιώθω. Αλλά δεν νομιζεις ότι πέρασε ικανός χρόνος από τότε που πρωτοέβρασες το πρώτο σου αυγό, από τότε που στράγγισες την πρώτη σου μακαρονάδα, από τότε που έψησες το πρώτο σου κοτόπουλο για να “ζυμωθείς” με νέες εμπειρίες; Αφού σ’ αρέσει η μαγειρική. Αν δεν σ’ άρεσε δεν θα με διάβαζες…

Μην σε κομπλάρει η κυρά Βαγίτσα που ανοίγει τα φύλλα σαν σεντόνια, σχεδόν διαφανή, να τα πάρει ο Σπαθάρης να προβάλλει τον Μέγα Αλέξανδρο και το καταραμένο φίδι. Εσύ θα ακούσεις εμένα. Και το φύλλο σου θα ανοίξεις, και την πίτα σου θα φουρνίσεις και μια χαρά θα διατηρήσεις στο ακέραιο το προφίλ της famme fatale, μη μου αγχώνεσαι. Να, σαν να σε βλέπω. Με το σατέν το ρομπάκι σου, να πιάνεις τα μαλλιά σου ένα χαλαρό κότσο με το στυλό από την αντζέντα σου, να βάζεις μια μαλαγουζιά να σε συντροφεύει – όπως κάνεις πάντα όταν μαγειρεύεις – και να αρχίζεις τα ζυμώματα. Βάλε και τον δισκο του Θανάση “Στην Ανδρομέδα και στη γή” να παίζει – βασικό συστατικό επιτυχίας για πίτες – και σε μία ωρίτσα από τώρα θα τρως κάτι χειροποίητες πιτες, μα κάτι χειροποίητες πίτες…

Ας απλοποιήσουμε όμως λίγο τα πράγματα. Ξέχνα το δίμετρο πλάστη της κυρά Βαγίτσας. Ούτε εγώ χρησιμοποιώ τέτοιο. Ξέχνα και τα χάλκινα σφυρήλατα σινιά της πενήντα πόντους διάμετρο. Εσύ θα φτοιάξεις για αρχή ατομικές πίτες στη λαμαρίνα του φούρνου σου. Ακολούθησε τις οδηγίες της συνταγής για τη ζύμη. Κόψε ένα μπαλάκι στο μέγεθος ενός μανταρινιού. Λίγο αλευράκι στον πάγκο σου, λίγο αλευράκι στο ζυμαράκι σου και ξεκίνα με ένα πλάστη χειρός – με έχει σώσει το μαραφέτι αυτό – να ανοίξεις ένα ακανόνιστο σχήμα φύλλου. Ότι βγει. Κύκλος, πολύγωνο, τετράγωνο… Μη δώσεις σημασία. Προσπάθησε μόνο να μην βγει πολύ χοντρό. Αν κολλάει κατά το άνοιγμα στον πλάστη αλεύρωσέ το ελαφρώς.

Διάλεξε τη γέμιση που σου αρέσει. Εγώ σήμερα λαχτάρισα ζαμπονοτυρόπιτα με σάλτσα ντομάτας και γλυκιά πιπεριά. Βάλε στο κέντρο τη γέμιση και ξεκίνα να διπλώνεις τα φυλλα προς τα μέσα σχηματίζοντας ένα πολύγωνο. Άσε και μια μικρή τρυπούλα στο κέντρο να εξατμίζονται τα υγρά της γέμισης – έτσι θα κάνεις πάντα αν είναι πολύ υδαρή. Κάνε αν έχεις όρεξη και μερικές ανθοτυροκουλουρίτσες. Άνοιξε το μανταρινάκι σου με τον πλάστη λίγο πιο μακρόστενο και βάλε κατά μήκος τη γέμιση. Τύλιξε τη σαν φλογέρα, στρίψε τη ελαφρώς και κάνε ένα σαλίγκαρο. Εγώ θερμαίνω στα μικροκύματα λίγο πρόβειο βούτυρο με ελαιόλαδο και με αυτό λαδώνω τη λαμαρίνα και τις πίτες πριν τις φουρνίσω. Καλή επιτυχία!

Κατέβασε τη συνταγή Λήψη

Ζύμη και σάλτσα για πίτσα.

… Ευτυχώς, τον ταξιτζή τον γλύτωσε το Μαράκι, η οποία θυμήθηκε να απαντήσει στις κλήσεις του πιτσιρικά. “Πού είσαι ρε Μαράκι; Που είσαι; Απο το πρωί σε ψάχνω…”. Ανοίγει και πάλι ο δρόμος. Μπουχός ο ταξιτζής, μπουχός κι εγώ. Οκτώ παρά πέντε πατάω το χαλάκι της εξώπορτας επιτέλους. “Τι θα φάμε απόψε; Να παραγγειλουμε καμιά πίτσα;”, σε καλοσωρίζει ο καλός σου με το ποδαρικό. “Με τέτοια κίνηση; Δε θα έρθει ποτέ. Άντε, θα κάνω εγώ μία” …

Κατέβασε τη συνταγή Λήψη

Σεπόλια ώρα επτά απογευματινή. Σε έχει ταλαιπωρήσει από τις πέντε διαολεμένη κίνηση. Σκάβουν την Χαμοστέρνας, μόλις έκοψε τουλουμωτή βροχή, μία καραμπόλα δεν λείπει ποτέ από την νεροποντή – ⁷τα γνωστά. Είσαι μία ανάσα πριν από το χαλάκι της εξώπορτας, αλλά δε λέει να το πατήσεις. Ανεβάζεις την ένταση στο ραδιόφωνο να πέσουν λίγο οι σφιγμοί, ξεφυσάς σαν φάλαινα φυσητήρας και αυθυποβάλλεις τον εαυτό σου σιγοψιθυρίζοντας “Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή… μία διασταύρωση έμεινε”.

Αυτή όμως δεν είναι διασταύρωση. Είναι χτικιό. Είναι το σημειο όπου τέμνονται τρεις οδοί – Σεπολίων – Κωνσταντινουπόλεως – Ευαλκίδου – μπουλούκια πεζών από και προς το σταθμό μετρό Πλ. Αττικής, οι γραμμές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και η προσμονή της υπογειοποίησής τους. Είναι το σημείο όπου τηρείται ενός λεπτού σιγή στο χαμό της κυκλοφοριακής αγωγής. Προτεραιότητες; Προτεραιότητα έχει όποιος χωθεί. Δε χώθηκες; Θα μείνεις εκεί μέχρι άυριο. Οδοσήμανση; STOP κι η Eυαλκίδου STOP και η Κωνσταντινουπόλεως. Καταλαβαίνεις τώρα…

Επί της Ευαλκίδου, πιτσιρικάς διανομέας, ισορροπώντας το δίκυκλο με το ένα χέρι στο γκάζι και το άλλο να σκρολάρει το κινητό του, μεταφέρει πίτσες. Δε μεταφέρει όμως μόνο πίτσες. Μεταφέρει και νεύρα πολλά… Γιατί η ακτίνα διανομής – άνοιξε – άνοιξε – την έφτασε το αφεντικό Σεπόλια – η πιτσαρία στο Νέο Κόσμο εν τω μεταξύ. Γιατί δουλεύει ανασφάλιστος 40 μέρες σερί χωρίς ρεπό – δε θες να ξέρεις για πόσα. Γιατί το Μαράκι δεν απαντά στα μηνύματά του – το πιο χοντρό απ’ όλα. Αγνοεί το STOP.

Επί της Κωνσταντινουπόλεως, επαγγελματίας αυτοκινητιστής με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, λίγο πριν κλείσει δωδεκάωρο στο τιμόνι, ψάχνει την Γαλαξιδίου στο GPS και μεταφέρει ηλικιωμένη κοκκεταρία – πάει επίσκεψη αλλά δεν ξέρει ούτε αυτή τη Γαλαξιδίου. Δε μεταφέρει όμως μόνο τη γλυκούλα με το ταγιέρ και τις πάστες. Μεταφέρει και αυτός νεύρα πολλά… Γιατί αρνείται να δεχτεί τη νέα πραγματικότητα στην παροχή υπηρεσιών μετακίνησης – beat, uber, κλπ). Γιατί το σημερινο δωδεκάωρο τον έβαλε μέσα – ούτε τα καύσιμα δεν έβγαλε. Γιατί δεν βρίσκει τη Γαλαξιδίου στα μηχανάκια του διαβόλου… Αγνοεί το STOP.

Λίγο το αγχωτικό σφύριγμα των ελεγκτών των γραμμών γιατί πλησίαζε το τρένο, λίγο το απειλητικό σφύριγμα του τρένου – έχει φάει κόσμο και κοσμάκι – λίγο τα νεύρα και η κούραση, φιλήθηκαν ντελιβεράς με ταρίφα πλαγιομετωπικά, ευτυχώς χωρίς σοβαρή ζημιά. Παρ’ όλα αυτά ανάβουν τα αίματα. Όπως κάθε αντρική εμπλοκή που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι αυτή ξεκινά σε φιλική διάθεση αρχικά για την αναζήτηση ευθυνών – καλά ρε φίλε δεν είδες το STOP; – και καταλήγει σε βίαιες ερωτικές σκηνές με τη γυναίκα που τους άλλαζε τις πάνες – γ..ω τη μάνα σου παλιομαλ…νο.

Πιτσιρικάς ων ο διανομέας – βράζει το αίμα του και δε σηκώνει και πολλά πολλά για τη μάνα του – αμολά το μηχανάκι μη λογαριάζοντας την κακιά στιγμή που ερχόταν και χυμάει στον ταξιτζή. Κι η κακιά στιγμή ήρθε. Πέφτει το μηχανάκι κάτω. Ανοίγει το κουτί της διανομής κι απλώνονται οι πίτσες στην Κωνσταντινουπόλεως σαν πλανήτες μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Η μία πίτσα δεν υπάρχει πια, την πάτησε το τρένο. Της άλλης της την έπεσαν οι κόπροι της γειτονιάς – ανεπάντεχη η χαρά τους. Την τρίτη την περιέθαλψε ο ελεγκτής των γραμμών μουλωχτά στο φυλάκιο την ώρα της φασαρίας.

Ξηρή μαγιά, χλιαρό νεράκι, λαδάκι, θυμάρι, ζάχαρη (η τροφή της μαγιάς) κι η υπομονή ένα 10λεπτο να ενεργοποιηθεί.

Ευτυχώς, τον ταξιτζή τον γλύτωσε το Μαράκι, η οποία θυμήθηκε να απαντήσει στις κλήσεις του πιτσιρικά. “Πού είσαι ρε Μαράκι; Που είσαι; Απο το πρωί σε ψάχνω…”. Ανοίγει και πάλι ο δρόμος. Μπουχός ο ταξιτζής, μπουχός κι εγώ. Οκτώ παρά πέντε πατάω το χαλάκι της εξώπορτας επιτέλους.

“Τι θα φάμε απόψε; Να παραγγειλουμε καμιά πίτσα;”, σε καλοσωρίζει ο καλός σου με το ποδαρικό. “Με τέτοια κίνηση; Δε θα έρθει ποτέ. Άντε, θα κάνω εγώ μία…”

Στο σπίτι μας δεν λείπουν ποτέ υλικά για πίτσα – και για βάφλα, και για λουκουμάδες, και για κρέπες, όρεξη να έχουμε να μαγειρεύουμε και να μπλογκάρουμε. Σκέψου εκείνον που περίμενε τον διανομέα μία ώρα να φτάσει κι εν τέλει δεν έφαγε κιόλας. Αν κι εσύ εκτιμάς την χειροποίητη πίτσα – και δεν είσαι ο φύλακας των γραμμών στη Σεπολίων να έχεις τα τυχερά σου – εμπιστέψου με.

Διάλεξε εσύ όποια γεύση σου αρέσει. Ποια είμαι εγώ που θα σου πω τι υλικά να βάλεις πάνω στην πίτσα σου; Θα μου επιτρέψεις όμως να σου πω πως θα βάλεις τα θεμέλια για την τέλεια πίτσα. Μιλάς με pizza engineer. Θες άλλη σάλτσα; Δεν θα επιμείνω. Όπως σε ευχαριστεί. Αλλά για τη ζύμη ούτε κουβέντα αγαπημένε μου αναγνώστη. Ζυμαράκι σχετικά αφράτο – αν θες ιταλικού τύπου προτίμησε να τη φας στο poselli όταν ανέβεις στη μάνα σαλλονίκη – εγώ προτιμώ τις μπαμπάτσικες – αλλά με σουπερ τραγανή κρούστα. Καλή επιτυχία!

Κατέβασε τη συνταγή Λήψη