… Μεσημέριασε. Η βόλτα τελειώνει με άραγμα σε καφέ στην Αδριανού για να ξεκουραστεί η αρίδα από το σουλάτσο. Χαζεύει τον κατάλογο και ψιθυρίζει “Πολύ αργά για καφέ…”. “Πολύ νωρίς για αλκοόλ!” συμπληρώνεις εσύ και της κλείνεις το μάτι πονηρά. “Υπομονή μικρό μου…”, συλλογίζεσαι. “Κοντεύει η ώρα που θα μοιραστείς με τη νονά σου τις σκέψεις σου για όλα όσα πληγώνουν και λυτρώνουν τις ψυχές μας, σε μια ήσυχη μπάρα αυτής της πόλης με χαμηλό φωτισμό και υψηλούς βαθμούς αλκοόλης” …

• 

“Νοναααααά…”, τρέχει και σε υποδέχεται με την πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου κι εσύ λιώνεις από αγάπη και υπερηφάνεια. Αγάπη για τους αυτονόητους λόγους και υπερηφάνεια για όλα όσα θα μπορούσαν να είχανε πάει λάθος και τελικά δεν πήγε τίποτα. Θα μπορούσε να ήταν η Jolie στο Girl, Interrupted αλλά δεν είναι. Ταυτίστηκε μάλλον με τη Ryder και προχώρησε παρακάτω (κι ας μας πήρε το όσκαρ η Angelina από τα χέρια, χαλάλι της…). Δεν χορταίνεις να της χαϊδεύεις τα μαλλιά και να την σκανάρεις σαν τομογράφος από πάνω μέχρι κάτω αναζητώντας μάταια κάποιο ψεγάδι. Χαίρεσαι να περπατάς δίπλα της και λυπάσαι που δεν μπορεις να την δαγκώνεις άλλο πια στις γαμπίτσες και στα μπρατσάκια όπως παλιά (που και που της δίνεις καμία γερή και παίρνεις τη δόση σου).

Νοιώθεις τύψεις γιατί έχεις να την δεις από τα Χριστούγεννα. Νοιώθεις τυψεις γιατί σου ‘χει ζητήσει εδώ και καιρό μια διανυκτέρευση σπίτι σου (ταινία, ποπκόρν, κουβεντολόι μεχρι το πρωί, κλπ, κλπ, κλπ…) κι ακόμα να βρεις μία μέρα διαθέσιμη. Νοιώθεις τύψεις γιατί ακόμα δεν φάγατε εκείνο το inside out california roll στην αγαπημένη της αλυσίδα sushi-bar. Νοιώθεις τύψεις για την κοινωνία που καλείται να ζήσει, να αγαπήσει, να ονειρευτεί… Μπροστά σε μία έφηβη νοιώθεις τύψεις για όλα. Ως πρέπει και ως οφείλεις. Αναλογίζεσαι πότε πέρασαν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Ή δεκαεπτά; Ώπα-ώπα. Δεν παίζουν με αυτά. Κάνε το λάθος αν τολμάς και πες “δεκαεξάχρονη” μια δεκαεπτάχρονη έφηβη. Κάνεις λίγο τα μαθηματικά (μην τυχόν κι εκτεθείς σε ανύποπτη χρονική στιγμη) και σου λείπουν από το μέτρημα μερικοί μήνες για να συμπληρωθούν δεκαεπτά χρόνια.

Μεγαλώσαμε κι αφήσαμε πίσω το σχήμα αυγό-λαμπάδα-παπούτσια. Αντιθέτως, υπηρετούμε πιστά το σχήμα CD-καλλυντικά-ρούχα. Στάση πρώτη: Δισκάδικο. Οικείος ο χώρος για εκείνη, κατευθύνεται χωρίς αναζήτηση στην κατηγορία που την ενδιαφέρει. Εσύ χαζεύεις μπεστάκια του Phil Collins και βινύλια του Van Morrison κι εκείνη κορεάτικες ποπ αγορομπάντες. Αναλογίζεσαι το χάσμα των γενεών που σας χωρίζει, μα λίγο πριν βγάλεις τη μεζούρα να το μετρήσεις, ο υπάλληλος του δισκάδικου βάζει το πρώτο λιθαράκι και γεφυρώνει μια χαρά τις δύο γενιές. “Κορίτσια βρήκατε αυτο που ψάχνετε;” Συγκινημένη απο το “κορίτσια” μοιράζεσαι μαζί της την θλίψη των τριανταεννέα Δεκεμβρίων. “Καλά ρε νονά… Δεν είσαι και ογδόντα!!!” προσπαθεί να σε συνεφέρει εκείνη. Της εξηγείς ότι δεν σε παρηγορεί το προσδώκιμο ζωής… Άλλο ένα CD στη συλλογή της.

Επόμενη στάση: Καλλυντικάδικο. Εννοείται πως τα τεστάρει όλα, εννοείται πως σε συμβουλεύει για το κατάλληλο προϊόν για τον τύπο δέρματός σου, εννοείται πως τα θέλει όλα αλλά δεν σε φέρνει ποτέ σε δύσκολη θέση, εννοείται επίσης πως μια μέρα θα γίνει youtuber και beauty influencer (ο επαγγελματικός προσανατολισμός της εποχής). Προσθέτει άλλη μία παλέτα σκιών στη συλλογή της. Επόμενη στάση: Κατάστημα ρούχων. Μερικά t-shirts ακόμα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Μεσημέριασε. Η βόλτα τελειώνει με άραγμα σε καφέ στην Αδριανού για να ξεκουραστεί η αρίδα από το σουλάτσο. Χαζεύει τον κατάλογο και ψιθυρίζει “Πολύ αργά για καφέ…”. “Πολύ νωρίς για αλκοόλ!” συμπληρώνεις εσύ και της κλείνεις το μάτι πονηρά. “Υπομονή μικρό μου…”, συλλογίζεσαι. “Κοντεύει η ώρα που θα μοιραστείς με τη νονά σου τις σκέψεις σου για όλα όσα πληγώνουν και λυτρώνουν τις ψυχές μας, σε μια ήσυχη μπάρα αυτής της πόλης με χαμηλό φωτισμό και υψηλούς βαθμούς αλκοόλης…”

“Νονά νηστέυεις;

Όχι μικρό μου. Δεν σώζομαι εγώ… Εσύ;

Ναι. Θα πάρω μία λεμονάδα με τζίντζερ.

Κάνε τις δύο. Έχει και νηστίσιμα cookies…”

Με αυτή την σπιτική λεμονάδα με άρωμα τζίντζερ θα κεράσεις τη βαπτιστήρα σου, θα χωνέψεις, θα δροσιστείς και θα αποτοξινωθείς. Θα την σερβίρεις μετά την Κυριακάτικη γενοκτονία αμνοεριφίων που πλησιάζει, αραιωμένη με νερό (ή ακόμα καλύτερα με σόδα για λίγο παραπάνω γκάζι) και θα μείνει σε όλους αξέχαστο το τραπέζι της φετινής λαμπρής. Σου χω και μοναδικά vegan, νηστίσιμα, full energy cookies ταχινιού για την επομένη το πρωί. Τώρα θα μου πετάξεις δικαιολογημένα στη μούρη φίλε αναγνώστη ότι μαλλον άργησα λίγο για προτάσεις νηστείας… Θα κατεβάσω το κεφάλι ενοχικά (δύο μηνών food blogger είμαι θα βελτιωθώ στους χρόνους μου με τον καιρό…), θα το παραδεχτώ και θα δικαιολογηθώ λέγοντάς σου ότι αυτά τα energy cookies θα σε συντροφεύουν όλο το χρόνο (ουφ! το σώσα…).