Γεμιστά.

… Στέκεται μπροστά σου με τα πόδια ανοιχτά, τα χέρια σταυρωμένα και βλέμμα ανακριτικό. Το σκηνικό αρχίζει να θυμίζει κατασκοπική ταινία και νομίζεις ότι από λεπτό σε λεπτό θα εμφανιστεί ο Matt Damon και το υπόλοιπο cast του Bourne Supremacy για να σε φυγαδεύσει. Παρατηρείς τις ταράτσες των διπλανών κτιρίων, ελπίζοντας σε κανέναν ελεύθερο σκοπευτή. Μάταια. Μόνη σου θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα…

Η Miss Casserole νοιώθει ενοχλημένη στην Λαική Αγορά Περιστερίου Γ΄Αθηνών. Δεν καταλαβαίνεις και πολλά μάλλον, ε; Θα καταλάβεις…

Δεν χρειάστηκε καν να υπερβείς το ψυχολογικό όριο του διψήφιου αριθμού αναρτήσεων για να διαπιστώσεις ότι η καθημερινότητα του ερασιτέχνη food blogger είναι αρκετά δύσκολη (όπως ορίζει, εν πάσει περιπτώσει, τις δυσκολίες της ζωής η δυτική πλευρά αυτού του πλανήτη). Εσύ που βιάστηκες να με πεις υπερβολική σημείωνε… Με το ένα χέρι ανακατεύεις την κατσαρόλα με την κουτάλα μην τυχόν και πιάσει και καταλήξεις να ανεβάζεις στο blog ξυλοκάρβουνα (αντί για χτένι σπάλας με μάυρη μπύρα). Ταυτόχρονα, με τον αντίχειρα του άλλου χεριού παλεύεις να εξασφαλίσεις το απαραίτητο οπτικοακουστικό υλικό για τα stories (ζουμάροντας, φιλτράροντας, ταγκάροντας, σετάροντας φωτεινότητα, δομή, ευκρίνεια, κλπ, κλπ, κλπ…) με τον κίνδυνο απρόσμενης υποβρύχιας λήψης να καραδοκεί (να κλαις όχι μονο το ποστάρισμα αλλά και τον εξοπλισμό σου). Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω ζογκλερικά, φροντίζεις συνεχώς να απωθείς τους υδρατμούς φυσώντας κόντρα για να μην νωτίζει ο φακός και βγούν τα καρέ σαν σκηνές από χρησμούς της Φημονόης στο Μαντείο των Δελφών. Αρκεί η εμπειρία μιας ανάρτησης από ένα ραγού, που λες φίλε αναγνώστη, κι εισαι έτοιμος να σκατζάρεις βάρδια ακροβάτη στο Cirque du soleil.

Για να μην αναφερθεί κανείς στην κατάρα του ζεσταμένου φαγητού. Ο ερασιτέχνης (underline it twice, ο ερασιτέχνης) food blogger, ένεκα της φωτογράφισης, ζεστό φαΐ δεν χάρηκε ποτέ, παρά μόνο ζεσταμένο. Ξεκίνα να χρονομετράς. Σε κάτι ας πούμε απλό… Π.χ. ένα αυγό μάτι. Από την αυγοθήκη του ψυγείου μέχρι το πιάτο σερβιρισμένο να σε κοιτάει να του ορμάς. Ο οικιακός μάγειρας σε οκτώ λεπτά είναι ήδη στο τραπέζι, με την πετσέτα του σφινομένη στο γιακά, κι έχει αρχίσει να κηνυγά με το ψωμί τον κρόκο που τρέχει καυτός σαν ηφαιστειακό μάγμα. Ο blogger…; O blogger τον τρώει, στην καλύτερη μετά από τρία τέταρτα, κρύο και σφιχτό σαν το βουλοκέρι στα κουτιά του Deal, αφού τα φώτα σβήσουν και πέσει η αυλαία. Αυτό όμως που ίσως δεν γνωρίζει κάποιος, είναι ότι η καθημερινότητά του πέρα από δύσκολη μπορεί να αποδειχθεί ενίοτε κι επικίνδυνη…

Είσαι γνήσιος λάτρης όλων των αγορών, υπαίθριων και στεγασμένων, από την Borough Market του Λονδίνου απ’ όπου προμηθεύεται ο Jamie Oliver τα αβοκάντο για τις γουακαμόλε του, μέχρι την Λαική Αγορά Περιστερίου Γ΄Αθηνών, απ’ όπου προμηθεύεσαι εσύ τα λαχανικά της εβδομάδας. Έταξες γεμιστά και τέτοια τάματα δεν μένουν ανεκπλήρωτα. Ξεκινάς λοιπόν Σαββάτο πρωί, ψιλόβροχο, να προμηθευτείς τα υλικά σου, πάντα με τα χέρια γυμνά γιατί δεν συμπαθείς τα δίτροχα, ουχί τα καροτσάκια της λαϊκής, αλλά με τους δικέφαλούς σου προπονημένους όλο τον χειμώνα. Βουίζει ο τόπος τον τελευταίο καιρό για την εξάρθρωση κυκλώματος εκβιασμών πωλητών και παραγωγών λαϊκών αγορών για την εξασφάλιση της θέσης της καλής με παράνομα κέρδη εκατομμυρίων ευρώ. Κάτι έχει πάρει το αυτί σου αλλά δεν έχεις δώσει και ιδιαίτερη σημασία.

• 

• 

Ανέμελη ούσα food blogger, αλωνίζεις πάνω κάτω τους πάγκους (η λεγόμενη παγκότσαρκα), κάνεις την έρευνα αγοράς σου, τα σαρώνεις όλα κι όπως είσαι ζαλωμένη με τα ψώνια σου κουτουλάς με την ιδέα να ανεβάσεις στο blog και μερικές φώτο από τη λαϊκή. Ξεκινάς λοιπόν ενθουσιασμένη τις λήψεις ως μονόχερη φωτορεπόρτερ (το άλλο κοντεύει να ξεριζωθεί κουβαλώντας πατάτες, κρεμμύδια, μελιτζάνες, κολοκύθια, ντομάτες, κλπ, κλπ, κλπ…). Σου χάρισαν τα οπωροκηπευτικά κάτι πόζες μούρλια και με το χαμόγελο στα χείλη δεν βλέπεις την ώρα της ανάρτησης. Το χαμόγελο όμως αρχίζει να σβήνει σαν βλέπεις κάποιους από τους πωλητές να ανταλλάζουν μεταξύ τους υπόπτα βλέμματα, αμφίσημες χειρονομίες, νοήματα, κοφτές ματιές… Αντιλαμβάνεσαι εχθρικές διαθέσεις κι υποψιάζεσαι πως μάλλον εσένα έχουν βάλει στο μάτι.

Σε παρακολουθούσαν κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης και δεν τους πολυάρεσε η πρωτοβουλία σου. Επιταχύνεις κι εσύ το βήμα σου γιατί ούτε εσένα σου πολυάρεσαν οι συνεννοήσεις τους, μα σε προλαβαίνει ο ένας από αυτούς, ο πιο μεγαλόσωμος, και σου κλείνει το δρόμο της επιστροφής προς το αμάξι. Στέκεται μπροστά σου με τα πόδια ανοιχτά, τα χέρια σταυρωμένα και βλέμμα ανακριτικό. Το σκηνικό αρχίζει να θυμίζει κατασκοπική ταινία και νομίζεις ότι από λεπτό σε λεπτό θα εμφανιστεί ο Matt Damon και το υπόλοιπο cast του Bourne Supremacy να σε φυγαδεύσει. Παρατηρείς τις ταράτσες των διπλανών κτιρίων, ελπίζοντας σε κανέναν ελεύθερο σκοπευτή. Μάταια. Μόνη σου θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα…

“Τι φωτογραφίζεις κυρία μου; Ρώτησες κανέναν;”

“Ρώτησα τις μελιτζάνες, αλλά δεν μου απάντησαν…”

“Με ειρωνεύεσαι κιόλας;”

“Τα λαχανικά φωτογράφιζα. Ποιον θα έπρεπε να ρωτήσω…;”

Προς στιγμήν δείλιασες και σκέφτηκες να του εκβιάσεις τη συγκίνηση, μιλώντας του για τις δυσκολίες του foodblogging, αλλά ο Μπρούτο της ιστορίας μας έξυνε τα νύχια του για καυγά, οπότε οπλίστηκες με δηλητηριώδη δόση ειρωνίας και μείνατε να φιλονικείτε καταμεσής της αγοράς, ευτυχώς όχι για πολλή ώρα. Το ζήτημα έληξε μετά από προτροπές συνάδελφων του, οι οποίοι τoν καθησύχασαν ότι μάλλον κάνεις check-in στο facebook. Η ειρωνία ήταν μάλλον δανεική και μόλις επεστράφη. Εσύ…; Check-in…; Στο facebook…; Στη λαϊκή αγορά κιόλας! Αλήθεια τώρα…; Προτιμάς να παραδεχτείς ψευδώς ότι είσαι ρεπόρτερ του Vice σε μυστική αποστολή για το παράνομο κύκλωμα εκβιασμών, παρά να επιβεβαιώσεις ότι είσαι η χαζοβιόλα του facebook που υποθέτουν… Καπνίζεις από νεύρα και θυμό σαν την καμινάδα της Capella Sistina (μαύρο και πυκνό… δεν βγάλαμε πάπα σήμερα), αλλά δίνεις τόπο στην οργή, δεν λες λέξη άλλη, διακτινίζεσαι πίσω στο σπίτι κι αφήνεις το ψιλόβροχο να σβήσει τους καπνούς…

Για τα σημερινά γεμιστά, φίλε αναγνώστη, έπαιξα τη ζωή μου κορώνα-γράμματα… Πρόκειται για φαγητάρα που αξίζει να μπλέξεις ακόμα και με υπόκοσμο. Ασχολείσαι καμιά ωρίτσα βέβαια για την προετοιμασία τους, αλλά φτοιάχνεις μία λαμαρίνα και ξενοιάζεις για μέρες. Ο καθένας τρώει το λαχανικό που του αρέσει. Εναλλάσεις τα λαχανικά από μέρα σε μέρα και ξεγελιέσαι ότι τρως άλλο φαγητό. Τρώγονται κρύα. Είναι υγιεινά. Είναι vegan. Τι άλλο χρειάζεσαι για να πειστείς; Το μόνο που θέλω να προσέξεις είναι τα εξής:

Το ρυζάκι πρέπει να γλασάρει, οπότε φύλαξε το par boiled, το νυχάκι και το basmati σου για πιλάφια σπυρωτά και προτίμησε για αυτή τη συνταγή ρύζι καρολίνα που φημίζεται για την ικανότητά του να απορροφά τα λιπαρά. Τα λαχανικά πρέπει να ξεροψηθούν και όχι να βράσουν, οπότε δεν θέλεις πολλά υγρά μέσα στο ταψί σου. Τις ντομάτες σου τις θέλεις ολοστρόγγυλες, όπως τις βρήκες στον πάγκο της λαϊκής, οπότε μην τις παραγεμίσεις γιατί θα ανοίξουν κατά το ψήσιμο. Αυτά είχα να σου πω! Τολμησέ το γενναίε μου αναγνώστη, πιστεύω σε εσένα. Το πολύ πολύ φρόντισε, αν δεν είσαι τύπος ριψοκίνδυνος, πριν κινήσεις για την λαϊκή να αφήσεις το φωτογραφικό σου δαιμόνιο πίσω στο σπίτι. Καλή επιτυχία!